W 1762 r. Konstancja z Denhoffów Sanguszkowa na prośbę Jana Artychowicza i Jana Grzybowskiego, starszych cechu kowalskiego, wydała przywilej cechowy. „A że ten cech bardzo mały, a dla ciężkości czasu zadosyć niżej opisanym punktom uczynićby nie wystarczył, przeto do pomocy onym innych” dołączyła oprócz kowali następujących rzemieślników: złotników, zegarmistrzów, ślusarzy, rusznikarzy, kotlarzy, konwisarzy, ludwisarzy, mieczników, olsterników, puszkarzy, iglarzy, rymarzy, garncarzy, młynarzy, powroźników, kramarzy, snycerzy, stolarzy, stelmachów, cieśli, kołodziejów, grzebienników, łuczników, szklarzy, traczy, bednarzy i innych przedstawicieli rzemiosł drzewnych. W ten sposób powstał cech zbiorowy, zwany także cechem złożonym czy szynkownym. Tworzenie tego typu cechów było typowe dla małych ośrodków i wiązało się z istnieniem w nich niewielkiej liczby rzemieślników określonych specjalności którzy nie byli w stanie zorganizować się w jednym cechu.

Przywilej został wydany 13 lipca 1762 r. na pergaminie. Zachował się do dziś; jest przechowywany w zbiorach Muzeum Historyczno-Archeologiczego w Ostrowcu Św.

Regulował on szczegółowo wstąpienie do cechu, naukę uczniów, wyzwoliny czeladników, prawa wdów, kwestię pogrzebów, corocznych wyborów cechmistrzów, opłat kawalerskich braci nieożenionych itp.

Trudno stwierdzić, czy w Ostrowcu istniały wszystkie wymienione w 1762 r. rzemiosła. W świetle dotychczasowego stanu wiedzy, wynika że nie. Dokument został więc wydany nieco na wyrost. Uwzględnia on profesje, które mogły pojawić się w mieście w przyszłości. Należy sądzić, że intencją Sanguszkowej było stworzenie warunków dla rozwoju w Ostrowcu rzemiosł różnych branż, dzięki którym miasto zyskałoby pod względem gospodarczym. Bardzo ciekawe jest postanowienie, że cech miał pobierać opłaty od handlujących żelazem oraz wyrobami metalowymi i „naczyniem drewnianym” w czasie targów i jarmarków. Świadczy to, że dbano o wyroby własne ostrowieckich rzemieślników branży metalowej przed konkurencją z zewnątrz.